ស្គាល់អ្នកដ៍ទៃគឺឆ្លាតស្គាល់ខ្លួនឯងគឺអច្ឆរយ
តាមបកតិរបស់ជីវិត គ្រប់ជីវិតសុទ្ធតែត្រូវរើបំរាស់តស៊ូដើម្បីភាពរួសរានមានជីវិត
តែក្នុងសភាពនៃលោកាភិវឌ្ឍន៍បច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សក្នុងសង្គមសុទ្ធតែស្វែងរកភាព
ស្តុកស្តម្ភខាងសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងមិនចេះគ្រប់មិនចេះគ្រាន់។
សេចក្តីត្រូវការក្នុងវត្ថុទាំងពួងមិនចេះស្កប់ស្កល់ មិនស្គាល់ពាក្យថាល្មមគ្រប់
គ្រាន់របស់មនុស្ស ជាហេតុធ្វើឲ្យមនុស្សប្រើប្រាស់វត្ថុរបស់របរយ៉ាងខ្ជះខ្ជាយ
មានការបំផ្លិចបំផ្លាញធនធានធម្មជាតិយ៉ាងមហាសាល រហូតធ្វើឲ្យបរិដ្ឋានដែល
នៅជុំវិញខ្លួនយើងវិនាសហិនហោចអស់។
ការបំផ្លិចបំផ្លាញធនធានធម្មជាតិដូចនេះ វាបានជះឥទ្ធិពលចំពោះសង្គម
មនុស្ស ធ្វើឲ្យកើតមលភាពផ្សេងៗ​​ ដូចជាអាកាស់ក្រខ្វក់ធាតុអាកាស់ក្តៅ
ឡើងជាងមុនព្រមទាំងការកើតភ័យរាំងស្ងួតឫ ទឹកជំនន់ផ្សេងៗ ទាំងអស់នេះ
ជះឥទ្ធិពលប៉ះពាល់ដល់សង្គមមនុស្សយ៉ាងលើសលប់ហួសគណនា។ បរិដ្ឋានដែលកើតការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងគំហក់បែបនេះ ក្រៅពីមានលទ្ធផលប៉ះពាល់
ចំពោះសង្គមដោយរួមហើយនោះ វានៅមានផលប៉ះពាល់ចំពោះគុណភាព
ជីវិតនិងរាងកាយ ធ្វើឲ្យមនុស្សកើតរោគាពាធឈឺចាប់គ្រុនរងាឡើងថែមទៀត។
ក្នុងរឿងសេដ្ឋកិច្ចវិញ​ ដោយសារតែសេចក្តីត្រូវការក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាង
មិនចេះស្កប់ស្កល់របស់មនុស្ស ប្រកបជាមួយសង្គមបច្ចុប្បន្ននេះ យើងច្រើនតែ
វាស់ភាពជោគជ័យក្នុងជីវិតនិងការងារ ដោយភាពស្តុកស្តម្ភនិងទ្រព្យសម្បតិ្ត ព្រោះ
ហេតុនេះមនុស្សទើបនាំគ្នាស្វះស្វែងរកទ្រព្យសម្បតិ្តតែម្យ៉ាងជាសំខាន់ រហូតដល់
ភ្លេចខ្លួនឯងអស់ទៅហើយ។​​
ប្រសិនបើយើងពិចារណាត្រឡប់មកសួរខ្លួនឯងថា ក្នុងការប្រកបអាជីពរឺស្វែងរកភាពស្តុក
ស្តម្ភខាងសេដ្ឋកិច្ចហ្នឹង គោលដៅដែលយើងធ្វើទាំងអស់ហ្នឹងដើម្បីអ្វី ឫដើម្បីនរណា? យើង
ក៏នឹងបានចម្លើយយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា ដើម្បីខ្លួនឯងជាប្រការដំបូង តទៅគឺបុគ្គលជុំវិញ
ខ្លួនយើង។
តែដោយសារការប្រឹងប្រែងស្វែងរកទ្រព្យសម្បតិ្តតែម្យ៉ាង ដោយមិនដែល
បែរត្រឡប់មកមើលខ្លួនឯង រហូតដល់ពេលខ្លះធ្វើឲ្យរាងកាយទ្រុឌទ្រោម
ដែលបណ្តាលមកពីការធ្វើការងារយ៉ាងធ្ងន់ហួសកម្រឹតប្រភេទពីព្រលឹមទល់
ព្រលប់ក្នុងការសាងសេដ្ឋកិច្ចធ្វើឲ្យកើតរោគស្លាប់ដៃជើងវិកលវិការដើរមិនរួច
និយាយមិនកើតកាលបើដល់ថ្នាក់នេះទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្លួនស្វែង
រកបានមកនោះនឹងមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ?
យើងច្រើនតែបានលឺមនុស្សទូរទៅនិយាយថា “​ការងារច្រើន! មិនសូវមាន
ពេលសម្រាកគ្មានពេលវេលាដែលជារបស់ខ្លួនឯង​ មិនស្រួលខ្លួនក៏មិនមាន
ពេលទៅជួបពេទ្យ មិនមានពេលសិក្សាត្រួតពិនិត្យជីវិតរបស់ខ្លួនឯង មិនមាន
ពេលសិក្សារឿងការបតិបត្តិខ្លួនឲ្យមានសុខភាពល្អ” ជាដើម។​
បច្ចុប្បន្ននេះក្នុងខួរមនុស្សមានតែពាក្យថា ការងារ ការងារ ការងារ
ហើយនឹង ប្រាក់ ប្រាក់ប្រាក់ គ្មានពេលឯណាមកចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្លួនឯង
រហូតដល់ដេកដួលនៅនឹងកន្ទេលក្លាយជាមនុស្សពិការស្លាប់ដៃជើង
ដើរមិនបាន​ មនុស្សទើបដឹងថាខ្លួនវង្វេងខុស រវល់តែស្វែងសេចក្តីត្រូវការ
ខាងវត្ថុតែម្យ៉ាងដោយមិននឹកដល់ខ្លួនឯង។
កាលបើដល់ពេលនោះ ទោះបីជាដឹងខ្លួនខុសត្រឡប់ខ្លួនជាថ្មី ក៏វាយឺត
អស់ផ្លូវកែទៅហើយព្រោះប្រាក់នោះអាចទិញរបស់របរផ្សេងៗបាន តែមិនអាច
ទិញសុខភាពដែលពិកលពិការស្លាប់ខ្លួនប្រាណឲ្យត្រឡប់មកជា
បកតិវិញបាននោះទេ។
ពិតណាស់ ការប្រព្រឹត្តទៅរបស់ជីវិត សេដ្ឋកិច្ចគឺជាបច្ច័យសំខាន់
តែរបស់ដែលមានតម្លៃជាងអ្វីទាំងអស់នោះគឺជីវិត ទាល់តែមានជីវិត
ទើបមានរបស់ដទៃផ្សេងទៀត បើប្រាសចាកជីវិតរបស់ដទៃក៏គ្មានន័យ
គ្មានតម្លៃអ្វី។ ព្រោះហេតុនេះការប្រព្រឹត្តខ្លួនឲ្យត្រឹមត្រូវសមគួរគឺប្រតិបត្តិ
តាមប្រាជ្ញាលោកខាងបូព៌ាទិសបានដល់ការដើរផ្លូវកណ្តាល ពោលគឺ
ត្រូវធ្វើការងារដើម្បីឲ្យបានមកនូវវត្ថុដែលជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ជីវិត តែមិនគួរ
ងុបងុលបិទភ្នែកបិទច្រមុះប្រឹងរកវត្ថុតែម្យ៉ាងរហូតដល់រាងកាយទ្រុឌទ្រោមចុះ
ភាពល្មមសមគួរនៃជីវិតទើបកើតឡើងបាន ពោលគឺល្មមជាមួយរាងកាយ
មិនប៉ះទង្គេចរឺបំផ្លាញជីវិតក្នុងផ្លួវដែលអាក្រក់។
សាកគិតមើល​ បើយើងមានទ្រព្យសម្បត្តិពោពាស​តែក្នុងពេលជាមួយគ្នា
រាងកាយត្រលប់មានតែរោគាពាធ តើទ្រព្យសម្បត្តិផ្សេងៗ​ទាំងអស់នោះ
នឹងមានប្រយោជន៍ឫន័យខ្លឹមសារអ្វីសម្រាប់ជីវិត​ ដូចសុភាសិតចិន ពោលថា​
“ភាពប្រសើរលើសលុបរបស់មនុស្សស្ថិតនៅលើការស្គាល់ខ្លួនឯងយ៉ាងច្បាស់
លាស់ពិតប្រាកដ”។ក្រៅពីនេះ ការបោះពួយគំនិតសំដៅទៅរកសេចក្តីត្រូវការ
ខាងសេដ្ឋកិច្ចជាចំនុចសំខាន់នៃជីវិត ធ្វើឲ្យយើងលះបង់ក្រុមក្រួសារទៅ
រកស៊ីនៅទីឆ្ងាយៗ​ដែលទទួលបានផលតបស្នងខាងសេដ្ឋកិច្ចប្រសើរជាង
ដូចជាទៅធ្វើការនៅក្រៅខេត្ត ក្រៅប្រទេស រហូតគ្មានពេលវេលាឲ្យដល់សមាជិក
ក្នុងគ្រួសារធ្វើឲ្យស្ថាប័នគ្រួសារដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹស្ថរបស់សង្គមក្នុងភាពជា
មនុស្សរបេះបាត់ទៅ គ្រួសារខ្វះភាពកក់ក្តៅ ដែលជាហេតុក-ឲ្យកើត
បញ្ហាសង្គមតៗមក។​
ក្នុងការធ្វើឲ្យជីវិតល្អប្រសើរឡើង មនុស្សគួរបែរត្រឡប់មកពិចារ
ណាពិគ្រោះត្រួតពិនិត្យខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់លាស់ វាអាចធ្វើឲ្យជីវិតមាន
មានន័យនិងខ្លឹមសារប្រសើរឡើង ដូចឡាវជឺ (អ្នកប្រាជ្ញចិន)បានពោលដាស់
តឿនសតិថាៈស្គាល់បុគ្គលដទៃគឺជាមនុស្សឆ្លាតស្គាល់ខ្លួនឯងគឺជាមនុស្ស
អច្ឆរិយបុគ្គលដែលឈ្នះអ្នកដទៃ គឺជា បុគ្គលរឹងមាំតែបុគ្គលដែលឈ្នះខ្លួនឯង
 គឺជា បុគ្គលអស្ចារ្យ (ដែលគួរឲ្យស្ងើចក្រៃពេក)។